معرفی دستگاه های راه رفتن معلولین

معرفی

گاهی اوقات از وسایل کمکی راه رفتن به عنوان وسایل کمکی سرپایی نیز یاد می شود. کمک راه رفتن یکی از چندین دستگاهی است که ممکن است بیمار به منظور بهبود الگوی راه رفتن، تعادل یا ایمنی خود در حین حرکت مستقل صادر شود. آنها همچنین می توانند وسیله ای برای انتقال وزن از اندام فوقانی به زمین باشند، در مواردی که کاهش تحمل وزن از طریق اندام تحتانی مورد نظر است.

وسایل کمکی پیاده روی به چند دسته تقسیم می شوند و شامل موارد زیر می شوند:

عصا (توجه داشته باشید - نوک انتهایی عصا و عصا باید دارای یک بند لاستیکی باشد تا از لیز خوردن وسیله راه رفتن جلوگیری کند، در حالی که برخی از عصاها تحت فشار قرار می گیرند تا هنگام تماس با زمین خلاء ایجاد کنند. فرول نباید باشد. فرسوده یا ترک خورده است و باید به خوبی روی نقطه کمک راه رفتن قرار گیرد).

گیت ترینر

یک وسیله چرخدار است که به فردی که قادر به راه رفتن به طور مستقل برای یادگیری یا اعزام مجدد برای راه رفتن با خیال راحت و کارآمد به عنوان بخشی از آموزش راه رفتن نیست ، کمک می کند. مربیان راه رفتن برای کودکان یا بزرگسالان دارای معلولیت جسمی در نظر گرفته شده اند تا فرصتی برای بهبود توانایی پیاده روی فراهم کنند.

یک گیت ترینر هم امکان پشتیبانی از وزنه برداری و هم ترازی وضع حمل را برای فعال کردن تمرین راهپیمایی ارائه می دهد. این دستگاه به عنوان یک واکر پشتیبان عمل می کند و از تعادل غلتک سنتی و یا یک واکر با پیوست های سکو ، کمک بیشتری برای تعادل و تحمل وزن ارائه می دهد.

همچنین موقعیت هایی را برای ایستادن و تحمل وزن در موقعیتی امن و پشتیبانی شده فراهم می کند. اختلالات حرکتی مختلف می تواند منجر به عدم توانایی پیاده روی مستقل شود و این امر مستلزم استفاده از گیت ترینر است.

چنین ناتوانی حرکتی ممکن است به دلیل شرایط پزشکی از کودکی باشد ، مانند فلج مغزی ، اسپینا بیفیدا یا سایر ناتوانی های رشدی. یا اختلال در راه رفتن ممکن است به دلیل صدمه یا بیماری بعدی باشد ، مانند آسیب دیدگی مغز ، آسیب ناقص نخاع یا سکته مغزی. صرف نظر از علت ناتوانی ، کودک یا بزرگسال ممکن است یاد بگیرند که راه برود یا توانایی پیاده روی را از طریق تمرین پیاده روی بازیابی کند.

اکتشافات اخیر در زمینه نوروپلاستیسیته نشان دهنده پتانسیل انسانی برای بهبود مهارت های حرکتی از طریق درمانی مبتنی بر فعالیت ، با وجود آسیب عصبی ناشی از وضعیت یا آسیب است. اگرچه استقلال کامل در راه رفتن در هر حالت ممکن نیست ، اما با تمرین حرکتی می توان دستاوردهای قابل توجهی در قدرت عضلات و کنترل نورون حرکتی برای پیاده روی به دست آورد.

واکرها

کمک های ایستاده: برای کمک به جابجایی دستی که اغلب در توانبخشی استفاده می شود.
ویدیوی زیر به خوبی به معرفی دسته بندی ها می پردازد

اگرچه اغلب راه‌حلی برای مشکلات حرکتی است، اما با ترکیبی از مزایا و چالش‌ها برای فردی که از آنها استفاده می‌کند، همراه است. مطالعه‌ای در سال 2005 گزارش داد که این دستگاه‌ها می‌توانند تعادل و تحرک را بهبود بخشند، اما همچنین می‌توانند تعادل را در موقعیت‌های خاص مختل کنند و قدرت و نیازهای متابولیک ممکن است بیش از حد باشد. آنها به طرح ها و دستورالعمل های بهبود یافته برای استفاده ایمن تر از عصا و واکر امیدوار بودند.

تجویز وسایل کمکی راه رفتن باید پس از ارزیابی کامل راه رفتن، تعادل، شناخت و سیستم قلبی عروقی، اسکلتی عضلانی و عصبی توسط فیزیوتراپیست یا کاردرمانگر انجام شود. ارزیابی همچنین باید هر گونه بیماری همراه از نظر بالینی مهم  و برای مثال الزامات حرکتی روزانه فرد را در نظر بگیرد. آستانه در خانه، حرکت در جامعه، پله های ناوبری یا حمل و نقل عمومی. باید به این فکر کرد که آیا کمک راه رفتن یک نیاز موقتی است برای مثال پس از شکستگی یا یک گزینه طولانی‌مدت برای مثال یک قاب راه رفتن برای یک فرد مسن با کاهش تحرک پس از سکته مغزی.

درمانگران همچنین باید آگاه باشند که تصورات از وسایل کمکی راه رفتن ممکن است در مواقعی منفی باشد زیرا افراد ممکن است احساس کنند استقلال خود را کنار می‌گذارند یا می‌ترسند ضعیف به نظر برسند. در چنین مواردی، درمانگران باید بین نگرانی‌های فرد و ایمنی تعادل برقرار کنند، و فرد را تشویق کنند که کمک پیاده‌روی را به‌عنوان تحرک و توانایی شرکت در فعالیت‌های روزانه‌شان در نظر بگیرد.

پیگیری نیز پس از ارزیابی اولیه و تجویز به منظور تنظیم کمک راه رفتن در صورت نیاز مورد نیاز است. اگرچه برای ثبات و تعادل مفید است، اما استفاده از وسایل کمکی راه رفتن ممکن است دشوار باشد که با زمین خوردن همراه است . برای جزئیات بیشتر به صفحات عصا، عصا و واکر مراجعه کنید.

تجویز یک وسیله کمکی مناسب برای راه رفتن مستلزم آگاهی از تحمل وزنی است که برای بیمار تجویز شده یا به دلیل مشکل مجاز است.

عصا Walking.png
حاضر. وضعیت تحمل وزن را می توان با استفاده از موارد زیر توصیف کرد:

تحمل وزن کامل (FWB): هیچ محدودیتی وجود ندارد و مشتری می تواند 100% وزن بدن را در اندام تحتانی (LE) تحمل کند.
تحمل وزن (NWB): هیچ وزنی بر روی اندام درگیر وارد نمی شود
تحمل وزن جزئی (PWB): مشتری مجاز است فقط بخشی از وزن بدن را در اندام تحتانی تحمل کند. گاهی اوقات به صورت درصدی از وزن بدن بیان می شود (به عنوان مثال 20٪ تا 70٪).
تحمل وزن با لمس انگشت پا (TTWB): فقط انگشتان پا در اندام آسیب دیده برای بهبود تعادل با کف تماس می گیرند.
تحمل وزن به صورت قابل تحمل (WBAT): تحمل وزن توسط بیمار در برابر وزن تحمل شده روی اندام محدود می شود.

اثربخشی

یک مطالعه در سال 2017 در مورد "آیا عصا یا واکرها تفاوتی ایجاد می کنند؟ آسیب های غیرقابل استفاده و سقوط" گزارش داد که از بین افرادی که در خانه افتاده اند، اکثر آنها هنگام سقوط وسیله کمکی همراه خود نداشته اند. افراد غیر مصرف کننده که سقوط می کنند، آسیب های شدیدتری را متحمل می شوند. افکار پایانی این بود که ارائه دهندگان باید بر اهمیت استفاده از عصا/واکر برای پیشگیری از آسیب از طریق آموزش بیمار، ارتقای ارتباط شخصی، تناسب مناسب و آموزش تأکید بیشتری داشته باشند. همچنین استراتژی های جدیدی برای بهبود قابلیت پذیرش و دسترسی دستگاه مورد نیاز است.

محدودیت ها

رولاتورها: مطالعات کاهش استفاده از عضله چهار سر را در مرحله ایستادن به دلیل کاهش حرکت بازکننده زانو نشان داده است. همچنین به دلیل افزایش خم شدن تنه به سمت جلو، خم شدن لگن در طول مرحله ایستادن افزایش می یابد. کاهش خم شدن زانو در حین راه رفتن با رولاتور احتمالاً می تواند کاهش دورسی فلکشن مفصل مچ پا را که در این وضعیت مشاهده شده توضیح دهد.
چهار چوب/عصا: سنگین تر از چوب/عصای استاندارد. به الگوی راه رفتن آهسته تر (راه رفتن) نیاز دارید.
کاهش پایداری: تا 30 درصد از مواقع افراد از قاب/واکر زیمری 2 چرخی یا غیر چرخی خود به اشتباه استفاده می کردند و وزن مناسبی را هنگام پا گذاشتن روی قاب وارد نمی کردند.